Wielu właścicielom zwierząt parwowiroza dawniej określana jako psi tyfus, kojarzy się jako choroba zapomniana, nie występująca, bo przecież jest profilaktyka, seria szczepień. Nic bardziej mylnego, parwowiroza występuje nadal, jest chorobą śmiertelną i bardzo rozpowszechnioną w środowisku. Ale nadal, szczególnie w pierwszym okresie choroby bagatelizowana. Niemałą trudność w walce z parwowirozą sprawia dezynfekcja, gdyż parwowirus jest zdolny przetrwać długo w środowisku i ciężko jest go zniszczyć standardowymi środkami chemicznymi.

Parwowiroza u psa

Wywołana jest przez parwowirusa psów typu 2. Chorują psy niezależnie od wieku, płci i rasy. Parwowiroza dotyka najczęściej psów w wieku od 5 tygodni do 12 mcy. Dorosłe psy są w większości odporne dzięki regularnym szczepieniom. Ale nie zapominajmy o staruszkach, które nigdy lub dawno nie były szczepione, mają obniżoną odporność lub choroby towarzyszące – one też są narażone na zachorowanie. 

Zakażenie następuje przez przewód pokarmowy. Ogromne ilości wirusa występują w kale.

Parwowirus upodobał sobie komórki szybko dzielące się czyli nabłonek krypt jelita cienkiego, powodując jego zapalenie. Ale wirusy mogą powędrować również do szpiku i tkanki limfatycznej lub rzadziej u zwierząt bardzo młodych do mięśnia sercowego. 

Parwowiroza objawy

Część psów może przejść parwowirozę bezobjawowo, ale wirus i tak przez 7-10 dni jest wydalany wraz z kałem. Szczególnie u młodych przebieg choroby jest bardzo gwałtowny. Objawy parwowirozy to:

1. Brak apetytu
2. Brak pragnienia
3. Gorączka, która może przejść w obniżoną temperaturę
4. Intensywne wymioty
5. Silna biegunka, może być z krwią
6. Szybkie odwodnienie
7. Apatia, osowiałość

Nie można zapominać o tym, że parwowiroza jest chorobą śmiertelną. W wyniku odwodnienia i utraty elektrolitów może dojść do hipoglikemii, hipotermii, kwasicy i hipoproteinemii. Serce zaczyna gorzej pracować, dochodzi do niedotlenienia i posocznicy. Pies wpada we wstrząs i może rozwinąć się tzw. zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego. 

Dlatego przestrzegam, nie ignorujcie proszę biegunki i wymiotów u swoich pupili. Wczesne rozpoznanie parwowirozy, diagnostyka i wdrożone leczenie poprawiają rokowanie. 

Parwowiroza rozpoznanie

Rozpoznanie parwowirozy opiera się na wywiadzie. Jeżeli zwierzę jest młode, nieszczepione lub nie przeszło serii szczepień istnieje duże ryzyko parwowirozy. Do tego dochodzą gwałtownie rozwijające się charakterystyczne objawy. 

Aby potwierdzić rozpoznanie lekarze wykonują specjalny szybki test płytkowy z próbki kału, wykrywający obecność antygenu parwowirusa. Testy wykonuje się na miejscu w lecznicy, wynik jest po kilkunastu minutach. Jeżeli wyniki są wątpliwe próbki można wysłać również do laboratorium w celu potwierdzenia parwowirozy.

Parwowiroza leczenie

Lekarz weterynarii w zależności od stanu pacjenta, objawów, dobiera leczenie indywidualnie. Leczenie parwowirozy polega na:

1. Rehydratacji czyli przywrócenie nawodnienie – w wyniku intensywnych wymiotów i biegunki pacjent traci dużą ilość płynów, dodatkowo często w takim stanie czworonogi nie jedzą ani nie piją, a nawet jeśli to zaraz tą treść zwracają
2. Podtrzymaniu uwodnienia – lekarz oblicza ilość podawanych płynów w zależności od masy ciała i procentu odwodnienia pacjenta
3. Wyrównaniu temperatury ciała – może występować gorączka lub hipotermia
4. Antybiotykoterapii
5. Podaniu leków osłaniających śluzówkę przewodu pokarmowego
6. Zastosowaniu leków przeciwwymiotnych
7. Wprowadzeniu innych dodatkowych substancji np. aminokwasów czy witamin – do decyzji lekarza prowadzącego w zależności od stanu pacjenta
8. Odżywianiu – najczęściej po 12h od ostatnich wymiotów. Regeneracja następuje szybciej jeżeli pacjent przyjmuje chociaż niewielkie ilości posiłków. Natomiast jeżeli po nich wymiotuje – nie karmimy. 

Leczenie postaci łagodnej parwowirozy trwa około tygodnia, wizyty mogą odbywać się 1-2 x dziennie. Natomiast zdarzają się sytuacje, że leczenie trwa kilka tygodni. Czasami pies musi pozostać w szpitalu pod ciągłą opieką lekarzy.  

Surowica parwowiroza

Możliwe jest zastosowanie surowicy odpornościowej od ozdrowieńca, która zawiera przeciwciała walczące z wirusem parwowirozy. Należy o niej pomyśleć jak najszybciej. Surowica działa tylko w okresie wiremii (namnażania się wirusów) tzn. w pierwszych dniach choroby. Czasami bywa tak, że w pierwszych dniach choroby czworonogi nie trafiają nawet jeszcze do lekarza weterynarii. 

Jest też bardzo skuteczna w profilaktyce, tzn. może być podawana osłonowo zdrowym szczeniętom w miocie.

Parwowiroza szczepienie

Po wyzdrowieniu pacjent nabywa odporności ogólnej na wiele lat oraz odporności miejscowej w jelitach, która jest krótkotrwała. 

Pomimo tej odporności i tak zabezpieczamy czworonoga szczepieniami. Szczepienie przeciwko parwowirozie jest bardzo bezpieczne i skuteczne. Szczepienia chronią nie tylko przed chorobą ale również przed infekcją. 

Szczepienie przeciwko parwowirozie należy do szczepień tzw. zasadniczych, które powinien otrzymać każdy pies w serii szczepień w 6, 9 i 12 tygodniu życia. Szczepienie należy powtarzać co roku, u psów starszych co 2-3 lata do decyzji lekarza prowadzącego.

O szczepieniu przeciwko parwowirozie należy pamiętać szczególnie u suk hodowlanych co roku. Przekazuje ona bowiem odporność szczeniętom w pierwszych tygodniach życia.

Parwowiroza dezynfekcja

Wirus jest niezwykle oporny. Tylko niektóre środki i to w dużych stężeniach są w stanie odkazić środowisku typu podchloryn sodu lub etanol. 

Dywany czy wykładziny najlepiej byłoby odłożyć na min pół roku w temperaturze pokojowej aby pozbyć się wirusa, a jeszcze lepiej jeżeli mogłyby leżeć w miejscu nasłonecznionym.

Jeżeli środowisko było skażone, można mimo wszystko wprowadzić do domu szczeniaka ALE już po serii szczepień i po odczekaniu min 2 tygodni od ostatniego szczepienia, w celu nabycia pełnej odporności. 

Jeszcze jedna bardzo ważna kwestia – nie tylko w przypadku parwowirozy ale wszystkich chorób wirusowych, bakteryjnych i pasożytniczych. Bardzo ważny jest okres kwarantanny nieszczepionego szczeniaka. Chodzi nie tylko o brak kontaktu z innymi psami ale również chowanie butów przed szczeniakiem. Należy to robić do ostatniego szczepienia plus odczekać jeszcze min 2 tygodnie. Wszystkie drobnoustroje możemy wnieść na podeszwach czy ubraniach do domu, a szczenięta które nie wytworzyły jeszcze pełnej odporności mogą być na nie bardzo podatne.